«عَمرو الخاركي» و «احمد بن اسحاقِ الخاركي» دو شاعرِعربي سُراي ايراني تبار

خارك، از نواحي جزيره‌اي درياي پارس و كشور ايران است، كه در عصر عبّاسي دو شاعر مهمّ را در صدف خود پروانده است، كه يكي، عَمرو الخاركي و ديگري احمد بن اسحاق الخاركي است كه گويا هردو هجاگوياني قوي دست بوده‌اند. شعر و شاعري يكي از نمودهاي زندگي اعراب، به‌ويژه عربِ جاهلي است. عربي گويي نيز از شاخصه‌هاي مهمّ شعر در دوره حكمراني خلفاي عرب بر سرزمين‌هاي اسلامي است، كه به اقرار تاريخ ادب فارسي و عربي؛ از زوال حكومت ساساني تا اوايل طاهريان، و از اواسط حكمراني طاهريان و به خصوص صفّاريان، تا قرون منتهي به دوره صفويه را شامل مي‌شده است، و اين تقسيم بندي جز در مناطق عرب نشين، مناطق پارسي زبان را نيز شامل مي‌شده است. از نكات مهم در زندگي اين دو شاعر مورد بحث هم زماني و ادعاي بزرگان ادبيات عرب مبني بر پرُگويي آنهاست در حالي به‌جز ابياتي كه در كتاب «الورقه» وارد شده است چيزي به دوران ما نرسيده است. در اين پژوهش نگارنده با آوردن اشعار موجود اين دوشاعر ايراني تبارِ عربي سُرا، به ارائه تحليلي كوتاه از ابيات به‌جامانده از اين دو شاعر پرداخته‌اند.