بررسي نماد و سمبل هاي طبيعي در شعر سهراب سپهري

سمبل را در فارسي رمز، مظهر و نماد مي گويند آنچه ما نمادش مي ناميم يك اصطلاح است. يك نام يا نمايه‎اي كه افزون بر معاني قرار دادي و آشكار و روزمرة خود داراي معاني متناقض نيز باشد. از هدف هاي كاربردي نماد يا سنبل در شعر شاعران معاصر خلق شعري با بافت مبهم و عميق و ايجاد تاثير درمخاطب و شركت دادن او درآفرينش معناي شعر از حالت تك معنايي به سوي چند معنايي و داشتن خواننده و مخاطب به درنگ و تامل در معنا و مفهوم شعر است. نمادهاي طبيعي شاعران بر اوضاع سياسي، اجتماعي، فرهنگي، طرز فكر و تيپ شخصيتي نيز دلالت دارد. سهراب سپهري از شاعران معاصري است كه طبيعت و نمادهاي طبيعي در شعرش نمود بارزي دارد. او با پشتوانه ادبي و معرفتي كشور خود آشناست و به مسائل طبيعي توجه ويژه‎اي دارد. وي در كنار ساير آرايه هاي ادبي، از آراية سمبل و نماد براي بيان انديشه هاي خويش بهره مي گيرد. در اين مقاله كه با روشي تحليلي و توصيفي انجام گرفته است برآنيم تا به مهمترين نمادهاي طبيعي در شعر سهراب همراه با شواهد شعري بپردازيم. نتيجه اين جستار نشان مي دهد كه سپهري به نمادهاي طبيعي توجه وافري داشته است. هدفي كه اين جستار به دنبال آن است نشان دادن جايگاه نمادهاي طبيعي در شعر معاصر با تأكيد بر شعر سهراب سپهري است.