تحليل اثرات توسعه گردشگري بر بازساخت نواحي روستايي (منطقه مورد مطالعه: روستاهاي گردشگرپذير شهرستان طرقبه شانديز)

امروزه گردشگري روستايي به عنوان يكي از كاركردهاي نوين بسياري از فضاهاي روستايي نقش مهمي در توسعه اجتماعي-اقتصادي روستايي ايفا مي نمايد. اين پژوهش از نظر هدف كاربردي و از نظر روش اجرا، توصيفي- تحليلي است. با توجه به وسعت روستاهاي اين ناحيه و محدوديت زماني، هزينه و تناسب منطقه با هدف تحقيق، ابتدا روستاهاي گردشگر پذير شناسايي و از ميان آن ها 14 روستا انتخاب و سپس با استفاده از فرمول كوكران با خطاي 06/0 درصد تعداد 277 خانوار تعيين و به روش نمونه گيري ساده غير تصادفي مورد مطالعه قرار گرفتند. نتايج تحقيق نشان داد كه تمامي شاخص هاي توسعه گردشگري داراي سطح معناداري كمتر از 5 صدم و مقدار آماره T در متغير توسعه گردشگري بالاتر از مقدار متوسط (يعني 3) كه بيانگر تاثير معنادار هر يك از آن ها در سنجش و ارزيابي هدف متغير مي باشد. نتايج به دست آمده از آزمون مقايسه ميانگين در متغير باز ساخت نيز بيانگر تاثير معنادار آن مي باشد. اين نتيجه نشان دهنده اين است كه باز ساخت روستايي از طريق گردشگري نقطه عطفي است كه فرصتي جديد براي جهت گيري جامعه روستايي فراهم مي كند و روستاها با گسترش فعاليت هاي گردشگري و تفريحي بويژه در ده اخير متحول شده و باز ساخت در آن ها اتفاق افتاده است.