نقش مولفه‌هاي سرمايه اجتماعي در مديريت گردشگري اماكن مذهبي (مطالعه موردي: امامزاده ابراهيم كرمانشاه)

اماكن مذهبي يكي از دارايي‌هاي برخي شهرها و روستاها در راستاي برنامه‌هاي توسعه‌ گردشگري به شمار مي‌آيند. اين اماكن دليلي براي آغاز بسياري از سفرهاي تفريحي و سفرهاي يك و چند روزه زيارتي در سراسر جهان هستند. مديريت اين اماكن يكي از دلايل گردشگر پذير شدن آن ها است. هدف اصلي پژوهش بررسي نقش مولفه‌هاي سرمايه اجتماعي در مديريت اماكن گردشگري مذهبي با تاكيد بر امامزاده ابراهيم در كرمانشاه است. نوع تحقيق كاربردي و از نوع توصيفي - تحليلي است روش گردآوري داده‌ها كتابخانه و اسنادي –ميداني است. محدوده مورد مطالعه امامزاده ابراهيم كرمانشاه و يكي از مقاصد گردشگران مذهبي است. جامعه آماري از بين گردشگران مذهبي در يك روز آخر به تعداد 30 نفر انتخاب شدند تجزيه و تحليل داده‌ها در دو سطح آمار توصيفي و آمار استنباطي صورت گرفت. يافته‌هاي پژوهش نشان دهنده رابطه معني‌دار بين مشاركت، اعتماد و انسجام اجتماعي و مديريت گردشگري در اماكن مذهبي است. مقدار R Square براي مشاركت برابر با 0.605 ، براي اعتماد برابر 0.376 و براي انسجام برابر 0.45 مي‌باشد كه بيانگر اين مطلب است كه تغيير در ميزان گردشگران با نحوه مديريت گردشگري اماكن مذهبي همراستا است به گونه‌اي كه هر چقدر ميزان سرمايه اجتماعي گردشگران نسبت به مديريت مجموعه مذهبي بالاتر رود گردشگران نيز افزايش پيدا مي‌نمايند. همچنين يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه بيشترين همبستگي بين شاخص مشاركت سرمايه اجتماعي و توسعه مديريت گردشگري وجود دارد.