بررسي مؤلفه‌هاي نوستالژي در شعر محمدعلي بهمني

نوستالژي كه نام ديگر آن غم غربت است، در اصطلاح عبارت است از حسرت زياد نسبت به گذشته و دلتنگي براي روزهاي سپري شده و هرآنچه از دستِ آدمي رفته است و ديگر در دسترس نيست كه به تعبيري مي توان آن را بيان حسرت و درد و رنج ... دانست. اگرچه اين عنوان به تازگي در ادبيات و شعر شاعران وارد شده است، اما اين حسِ حسرت و ابراز دلتنگي در شعر فارسي از ديرباز بازتاب داشته است. محمدعلي بهمني از جمله شاعران خوش‌ذوق و پر عاطفه ي معاصر است كه بيان اين حس و حسرت ها در اشعارش قابل مشاهده است. هدف پژوهش حاضر، بررسي انواع نوستالژي در شعر بهمني است. اما يافته هاي اين پژوهش ناظر برآن است كه محمدعلي بهمني در اشعارش به نوستالژيِ احساس غم و غربت دروني، گله و شكايت از روزگار و محبوب و همچنين دوري از وطن و زادگاه اصلي خود، كه در بخش نوستالژي خاطره ي فردي آمده است توجه بيشتري كرده و ميزان بسامد اين اشعار نسبت به ساير نوستالژي هاي كاربردي و خاطره ي جمعي، نمود بيشتري داشته است. نويسندگان مقاله در صددند تا با رويكردي پژوهشي با روشي تحليلي و توصيفي به بررسي انواع نوستالژي در شعر بهمني بپردازند.