تأثير عناصر داستان بر تأويل پذيري در زنده به گور صادق هدايت

زنده به گور عنوان داستان كوتاهِ بلندي از صادق هدايت است كه با به تصوير كشيدن برشي از رنج هاي آدمي و تأكيد بر دشواري زندگي آدمي، اثر داستاني خود را خلق كرده است. نگارندگان در اين پژوهش با تحليل عنصر داستان از جمله: درونمايه، شخصيت، ديدگاه، صحنه و فضا، لحن، زبان، سبك و تكنيك به تناسب ميان عناصر داستان و ارتباط بين آن ها در ساحتي مكالمه اي پرداخته اند. بررسي اين عوامل منجر به كشف متون نوشتني مي شود، متني كه خواننده در آن حضوري فعال خواهد داشت. صادق هدايت اين قابليت تأويل پذيري را در زنده به گور با تكيه بر عناصر داستان ايجاد كرده است. از جمله ي نتايج به دست آمده از اين پژوهش اين است كه يك داستان ممكن است در يكي از عناصر داستان برجسته باشد و در پرداخت به ديگر عناصر داستان رنگ كمتري به اثر خود داده باشد، اما در داستان كوتاه با توجه به اينكه مجالي براي پرداخت به شخصيت، تغيير لحن، تغيير زاويه ي ديد و تعدد نقطه ي اوج نيست؛ اما صادق هدايت با پرداخت به شخصيت ها به شيوه ي غيرمستقيم و تغيير لحن، داستان را به داستان كوتاهِ بلند تبديل مي كند و قابليت تأويل پذيري را در باب شخصيت ها و ديالوگ هاي آنان با توجه به تغيير لحن ايجاد مي كند.