افسر بختياري و گونه اي الهيّاتِ عاشقانه

داراب افسر بختياري شاعري از ايل بختياري است.او به الهيات معتقد و باورمند است و در شعرش ، مهر پيامبر و مولاي متقيان و عشق به طبيعت و انسان موج مي زند. اخلاق گرايي نيز از ديگر ويژگي هاي اوست. در اين مقاله ، مفهوم جمال و جلوه خداوند در شعر او بررسي مي شود. هر انساني شيوه و زبانِ حال خاصي براي خداشناسي دارد. جلوه خداوند در ذهن و زبان شعر شاعران نيز متفاوت است ولي در نهايت همه راه ها و گويش ها به يك واحد مطلق ختم مي شود. آن نهايتي كه همه اديان و باورها بدان ختم مي شود ، نزد برخي عارفان مسلمان به صلحِ كل معروف شده است. مقاله به دنبال يافتنِ جلوه هاي مختلف خداوند در شعر داراب افسر بختياري است و بررسي ها نشان مي دهد خدايي كه در شعر فارسي و لُريِ افسر ستايش مي شود، كمتر رنگ گرايش هاي مذهبي و قومي دارد و بيشترخدايي است بي نام و نشان كه در همۀ نام و نشان ها خود را مي نماياند و به تعبيري ،ذات مطلق و مطلقِ وجود است. شيوۀ اين پژوهش كتابخانه اي و بر مبناي تحليل مفهومي اشعار و ديوان فارسي و لري ِ شاعر است.در اين نوشتار نخست شعر لري داراب افسر با تمركز بر شعر «خدائيه»بررسي شده سپس مفهوم خدا در اين شعر تبيين و بررسي شده است. افسر در شعر معروف «خداييه» با زبان حال خويش با زبان لري و دل نگراني يك كوچ نشين محروم و ساده دل زبان به نقد مي گشايد در اين ابيات خداوند به مثابه پادشاهي مقتدر و خودخواه است كه هيچ اختياري براي انسان نمي گذارد. افسر در ابيات پاياني شعر خداييه لحن خود را تغيير مي دهد او همچنان خدا را ذات مطلق مي داند اراده ها اراده اوست و اما اين بار نگاه قهر اميز و جبرگرايانه ندارد. خواست و اراده حق را در مسير مصلحت بندگان مي داند