خوانش و تحليل گفتمان هاي كتاب بخاراي من ايل من به شيوه تاريخ گرايي نوين

تاريخ گرايي بر انعكاس تاريخ در متن پاي مي فشرد و حاميان شكل‌گرايي بر ادبيت متن تكيه مي‌كردند و نقد نو در امريكا بر شعر تاكيد داشت تا ساير متون. در اين ميانه بود كه تاريخ گرايي نو زاده شد و توانست جزئي نگري ها و محدوديت هاي رويكرد هاي پيشين را پس زند و گستره اي فراخ را بر خوانش هاي تاريخي از متون بگشايد. تاريخ گرايي نو غلبه ادبيات بر تاريخ را كه در نظرگاه مكاتب پيشين از اهم مسائل بود مورد انتقاد قرار داد. رابطه غالب و مغلوب را كنار زد و ارتباطي پويا بين ادبيات و تاريخ در نظر گرفت. دراين پژوهش ضمن تاكيد بر مسائل بنيادين رويكرد تاريخ گرايي نوين به عنوان زمينه اصلي بحث با بهره گيري از روش تحليلي - توصيفي سعي بر آن است كه براساس زمينۀ تاريخي، عناصر متن، روايت ها و داستانهاي موردنظر از منظر تاريخ گرايي نوين تحليل و تبيين شود. در مقالۀ حاضر، پس از بررسي مباني نظري تاريخگرايي نوين، خوانشي از كتاب زيبا و خواندني بخاراي من ايل من نوشته محمد بهمن بيگي حاصل مي شودكه طّي آن، گفتمانهاي دورۀ پهلوي اول و دوم و مسائل سياسي و اجتماعي مربوط به اين دوره ها با تمركز ويژه بر مسائل فرهنگي، و باورهاي ايل قشقايي و كوچ نشينان مرتبط با آنها و همچنين آموزش كشور و بويژه آموزش عشايري ايران از منظر تاريخگرايي نوين تحليل مي شود تمركز اين تحليل بر آموزش عشايري و نحوۀ بازنمايي آن دركتاب بخاراي من ايل من است.