نام شناسي شخصيّت ها در پيكرۀ منظوم گل و نوروز اثر خواجوي كرماني براساس الگوي نشانه شناسي پيرس

پژوهش حاضر به هدف بررسي اهميّت معنايي و ساختاري نام اشخاص و ارتباط آنها با درون مايۀ روايت در پيكرۀ منظوم «گل و نوروز» اثر خواجوي كرماني با رويكردي نام شناسي اجتماعي-شناختي انجام گرفته است. بدين منظور، نام شخصيّت ها از منظومۀ داستاني فوق به صورت نشانه-نماد، نشانه-نمايه و نشانه-شمايل استخراج و سپس به لحاظ معناشناسي، آوايي، پيراموني، فرهنگي و روايت شناختي مورد بررسي قرار گرفت. نوشتار حاضر با مطالعه برروي اسامي شخصيت داستان ها كه به صورت داستان در داستان روايت شده است اين نكته را مدنظر قرار مي دهد كه هر يك از اشخاص با توجه به نام خاص خود چگونه نقش خود را در درون مايه روايت ها به انجام مي رسانند. نتايج اين بررسي نشان داد كه از ميان انواع نشانه ها، نشانه هاي شمايلي از فراواني بيشتري برخوردارند كه خود بيانگر تصويرآفريني و جلوه هاي نمايشي پيكرۀ مورد نظر است. اسامي شخصيّت ها به لحاظ نقش اجتماعي داراي مفاهيم استعاري، حماسي، اسطوره اي و كهن الگويي بوده و از به لحاظ شناختي ميان نام قهرمانان و شخصيّت هاي داستان با درون مايه و كنش هاي رفتاري آنها ارتباط مستقيم و كاربردي وجود دارد. دراين اثر، نام گزيني به گونه اي انجام گرفته كه نام هرشخصيّت باعث تمايز نقش او از ساير شخصيّت هاي داستان مي گردد.