زبان زمان و گرايش به زبان محاوره در غزل فاضل نظري

زبان، ماده اوليّه شعر است و شعر، هنري زباني است. بر اين اساس، زبان نيز همپاي ديگر عناصر در شكل‌گيري و تأثيربخشي شعر، مهم است. بخش قابل توجّهي از مطالعات سبك‌شناختي شعر نيز در حوزه زبان اتفاق مي‌افتد. با اين كه در شعر سنّتي، علي‌الخصوص غزل، گرايش به كاربرد زبان ادبي وجود داشت ولي اين رويكرد در دوره معاصر، دگرگون مي‌شود و شاعران معاصر، انواع واژگان معاصر ،عاميانه و بومي و ... را به ساحت شعر وارد كرده و تلاش مي كنند تا زبان زمان را به كار گيرند. نظري نيز پيرو اين رويكرد نوگرايانه در زبان شعر است و واژگان امروزين و محاوره‌اي در غزل او غالب است. در پژوهش حاضر بر آن شديم تا به روش توصيفي- تحليلي، غزل نظري را از لحاظ ظهور و نمود اجزاء و عناصر زبان معاصر و محاوره مورد بررسي قرار دهيم و مظاهر اين گرايش را در شعر او مشخص كنيم. نتيجه پژوهش نشان از اين دارد كه نظري، بدون اعتقاد به تقسيم بندي كلمات به ادبي و غير ادبي، زبان زمان را برگزيده و بسامد واژگان امروزين و همچنين واژگان، تعبيرات و تركيبات محاوره اي در شعر او بسيار بالاست.