تعامل شعر و معماري در تصوير سازي فضاهاي شاعرانه و برانگيختگي مخاطب

ادبيات به ويژه شعر فارسي،‌ ابزاري براي بيان مفاهيم و مضامين مختلف از جمله مفاهيم عرفاني، ستايش، خيال و... بوده است.‌شعرا در تمامي ادوار پرمايه‌ترين احساس انساني را در قالب كلام موزون و آهنگين خويش انعكاس مي‌دهند. خيال‌انگيزي يكي از ابزارهاي شاعران است و همين ابزار در ديگر هنرها از جمله معماري نيز به‌كار‌رفته است.‌شعر واقعيت را به تجريد مي‌كشد و معماري از تجريد‌ها به سمت واقعيت حركت مي‌كند و يك احساس خيال‌انگيز را از پس خطوط به يك فضاي ملموس مبدل مي‌سازد. مقالۀ حاضر تحقيق ميان رشته‌اي بين دو رشتۀ معماري و ادبيات است كه با جست‌وجو‌ درحوزه‌هاي عيني هر دو پديده، به بنيادي‌ترين وجوه مشترك معماري و شعر يعني، خيال مي‌پردازد. در اين پژوهش به دنبال پاسخي براي اين پرسشيم كه چگونه مي‌توان ميان مضامين اشعار و معماري نوعي تعامل براي برانگيختن احساسات مخاطب ايجادكرد.در پژوهش حاضر اشعار و آثار معماري با در نظر گرفتن فنون شاعري با روش تحليلي -توصيفي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است.‌يافته‌ها بيانگر آن است كه همان گونه كه افراد گوناگون مي‌توانند برداشتهاي متفاوتي از شعر يكساني داشته باشند،‌مخاطبان يك اثر معماري هم مي‌توانند احساسات متفاوتي را در يك فضاي عيني تجربه كنند.‌با بررسي موارد مشترك در به وجودآمدن شاعرانگي،‌مهم‌ترين عنصر،‌‌تخيل و نگاه تازه معمار به مفاهيم است.