مواجهه با تنهايي اگزيستانسياليستي از منظر شمس تبريزي بر اساس ديدگاه اروين يالوم

مسئله اصلي مقاله حاضر كه به شيوه توصيفي- تحليلي و با ابزار كتابخانه‌اي فراهم آمده عبارتست از چهار ترس نهايي اگزيستانسياليسم معاصر كه سبب اضطراب در آدمي مي‌شود. اين اضطراب‌ها عبارتند از آزادي، پوچي، مرگ و تنهايي. اگزيستانسياليسم گرايشي فلسفي با محوريت وجود انساني است كه مي‌گويد انسان‌ها براي تعيين سمت‌وسوي زندگي خود از اراده آزاد برخوردارند. از نظرگاه اين رويكرد فلسفي، مسئوليتِ فردي است كه معنا را خلق مي‌كند و مداخله قدرت مسلط يا مذهب در تعيين آنچه مهم، ارزشمند يا اخلاقي خوانده مي‌شود، هيچ جايگاهي ندارد. اروين يالوم سعي كرده است دغدغه‌هاي وجود آدمي از جمله تنهايي را كه به مشكلاتي در زندگي منجر مي‌شود، مورد بررسي قرار دهد و درصدد يافتن راه‌حل براي آن‌هاست. مسئله اصلي اين نوشتار آن است كه با بررسي چيستي و انواع تنهايي و تنهايي از نگاه شمس تبريزي با واكاوي در منقولات و شيوه زيست شمس به الگوي سفر او دست يابد و روش‌هاي مقابله با معضل تنهايي را با تكيه بر رويكرد اگزيستانسياليستي ارائه كند. از برآيند مقاله چنين دريافت مي‌شود كه سفر بهترين موقعيت مرزي منتخب در جهان زيسته شمس و مهم‌ترين ماحصل زندگي او درك مفهوم تنهايي است. مهم‌ترين پرسش پيش روي آن است كه آيا تنهايي بشر امروز از جنس تنهايي شمس تبريزي است؟