احمدرضا احمدي، شاعر روايت‌هاي سوررئاليستي

احمدرضا احمدي، يكي از نمايندگان جريان شعر «موج نو» است. شعري كه در آغاز دهه‌ي چهل شكل گرفت؛ طرفداراني يافت و با اوج گرفتن مبارزات سياسي عليه حكومت پهلوي و بي‌اعتنايي ناشران، منتقدان و مخاطبان به محاق رفت. بعد از انقلاب 1357 و اتمام جنگ و فروكش كردن التهاب‌هاي سياسي و حماسي، برخي از اصول اين جريان شعري مورد توجه شاعران آوانگارد دهه‌ي هفتاد قرار گرفت و شعرهاي احمدي اين بار مورد اقبال ناشران واقع شد. البته وقفه‌ي ايجاد شده در سرايش شعر در دهه‌ي پنجاه و عدم اقبال عمومي در دهه‌ي شصت، مسير فعاليت شعري احمدي را تغيير داد و باعث شد كه او از معيارهاي شعرش عدول كند. هدف از اين مقاله كه به شيوه تحليل محتوا انجام شده است، بررسي روايت در شعر احمدي است. روايت‌ در شعرهاي او بيشتر بر مبناي «طرح داستاني» است. داستان‌هايي كه بيشتر در فضاي سوررئاليستي رخ مي‌دهند و تابع منطق و قواعد دنياي واقعي نيستند. اين امر، امكان گردآوري زمان‌ها، مكان‌ها و شخصيت‌هاي گوناگون را در يك شعر، و چه بسا در يك بند از شعر، فراهم مي‌كند. او در اغلب شعرها با حركتي غيرمنتظره از يك فضا و موقعيت به موقعيت ديگر مي‌رسد و امكان برداشت‌هاي مختلف از شعر را فراهم مي‌كند. اين كار به او امكان مي‌دهد قصه‌ها، خاطره‌ها و خواب‌هاي خود را نيز شاعرانه روايت كند.