نگاهي زبان‌شناسانه به عناصر انتزاعي(عشق، غم، شادي، زندگي و مرگ) در اشعار پرتو كرمانشاهي

استفاده از تصاوير عيني براي صورت‌بندي امور ذهني، امري مهم در تصويرسازي محسوب مي‌شود كه در علم زبان‌شناسي‌ شناختي با عنوان استعارۀ مفهومي از آن ياد شده است. در اين ميان، شاعران و نويسندگان براي ايجاد ارتباط با مخاطبان و تفهيم نگرش خود، از استعارۀ مفهومي بهره مي‌برند. پرتو كرمانشاهي يكي از شاعراني است كه از اين سازوكار به خوبي استفاده كرده است. وي براي عيني‌سازي عنصر انتزاعي عشق، گاه آن را به انسان و اشياء تشبيه مي‌كند و گاهي نيز از تصاوير مربوط‌ به حوزۀ طبيعت و خوراكي‌ها مدد مي‌گيرد. از ديگر مواردي كه به صورت عيني در اشعار پرتو كرمانشاهي نمود بارزي يافته، غم، شادي، زندگي و مرگ است كه شاعر براي صورت‌بندي اين امور نيز، از تصاوير مرتبط با حوزۀ انسان، اشياء، جانداران، خوراكي‌ها و عناصر طبيعت به خوبي بهره جسته است؛ به گونه‌اي كه با خوانش اشعار او، مي‌توان به درك درستي از نگرش وي، نسبت به پديده‌هاي انتزاعي ياد شده رسيد. در اين ميان شاعر از عناصر انتزاعي عشق و زندگي به مراتب بيش از ساير امور استفاده كرده و در مقابل، از عنصر ذهني شادي كمتر بهره برده است. اين تحقيق با روش توصيف و تحليل داده‌ها، از ديوان پرتوكرمانشاهي به انجام رسيده، تا ضمن شناسايي حوزه‌هاي مبدأ به‌كاررفته در استعاره‌هاي مورد اشاره، به جهان‌بيني شاعر نسبت‌ به آن‌ها پي ببريم و آن را براي مخاطبان تبيين كنيم.