مدل علي رابطۀ ميزان استفاده از فضاي مجازي با رضايتمندي زناشوئي؛ نقش واسطه‌اي انعطاف‌پذيري روانشناختي

پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش واسطه‌اي انعطاف‌پذيري روانشناختي زنان در پيش بيني رضايت زناشوئي بر اساس ميزان استفاده از فضاي مجازي انجام شده است. جامعۀ آماري در اين پژوهش، كه يك پژوهش توصيفي از نوع همبستگي است، كليه زنان و مردان متاهل شهر كرمان در سال 1400-1399 بودند كه به مراكز مشاوره زوجين مراجعه كردند. حجم نمونه تحقيق بر اساس اصول پژوهشهاي همبستگي،110 نفر انتخاب شد. براي جمع آوري داده ها از پرسش نامه هاي رضايت زناشويي انريچ، انعطاف پذيري شناختي دنيس و وندروال و پرسشنامه ميزان استفاده از فضاي مجازي استفاده شد. در اين پژوهش براي تحليل داده‌هاي بررسي برازش مدل از نرم افزار lisrel استفاده شد. ابتدا براي تحليل داده‌ها از آمار توصيفي شامل فراواني و درصد، ميانگين و انحراف استاندارد استفاده شد و سپس براي تعيين رابطه مستقيم بين متغيرها از ضريب همبستگي استفاده شد. بدين منظور از مدل‌يابي معادلۀ ساختاري (تحليل مسير) استفاده شد. نتايج حاكي از رابطۀ مثبت رضايت زناشوئي با انعطاف‌پذيري روانشناختي و رابطۀ منفي ميزان استفاده از فضاي مجازي با رضايت زناشوئي بود (0.001 P). طبق نتايج به‌دست آمده از اين پژوهش مي‌توان گفت آموزش مهارت‌هايي در جهت افزايش انعطاف‌پذيري روانشناختي زوجين مي‌تواند به آنها كمك كند تا سطح رضايتمندي زناشوئي را بالا ببرند.