اثربخشي واقعيت درماني بر تعارضات زناشويي و عملكرد خانواده در زنان خانه دار شهر شيراز

پژوهش حاضر با هدف ااثربخشي واقعيت درماني بر تعارضات زناشويي و عملكرد خانواده در زنان خانه دار شهر شيراز انجام شد. اين مطالعه از نوع پژوهش هاي نيمه تجربي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل بود كه با استفاده از دو گروه كنترل و آزمايش به بررسي اثربخشي واقعيت درماني بر تعارضات زناشويي و عملكرد خانواده پرداخته است. جامعه آماري شامل كليه زنان خانه دار شهرستان شيراز بودند كه به دليل تعارضات زناشويي در سال 1400 به صورت فراخوان به كلينيك درماني مراجعه كردند از اين افراد، تعداد 60 زن به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند و به صورت جايگزيني تصادفي در دو گروه آرمايش وگروه كنترل قرار داده شدند. ابزار اندازه گيري پژوهش پرسشنامه تعارضات زناشويي، پرسشنامه عملكرد خانواده و پروتوكل طرح مداخله درماني واقعيت درماني بود. داده هاي به دست آمده در دو سطح توصيفي و استنباطي مورد ارزيابي قرار گرفت و براي آزمون فرضيه ها از روش آماري تحليل كواريانس چند متغيري استفاده شد. نتايج نشان داد از ابعاد عملكرد خانواده، واقعيت درماني در بهبود ابعاد حل مسأله، پاسخگويي عاطفي، آميزش عاطفي و عملكرد كلي خانواده اثرمعنادار مثبت دارد. از ديگر نتايج اين بود كه واقعيت درماني بر كاهش تعارضات زناشويي اثر مثبت معنادار دارد.