تاب آوري تحصيلي در دانش آموزان دوره اول متوسطه: نقش پيش بين كيفيت زندگي و ادراك از محيط مدرسه

هدف پژوهش حاضر پيش بيني تاب آوري تحصيلي بر اساس كيفيت زندگي و ادراك از محيط مدرسه بود. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي دانش آموزان پسر دوره اول متوسطه شهر بوكان در سال 1400-1399 بود كه با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس و جدول كرجسي و مورگان 300 نفر به عنوان نمونه مورد ارزيابي قرار گرفتند. براي سنجش متغيرهاي مورد مطالعه از پرسشنامه هاي تاب آوري تحصيلي مارتين (2003)، كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني (1998) و ادراك از محيط كلاس جنتري و همكاران (2002) استفاده شد. تجزيه و تحليل داده هاي پژوهش با استفاده از روش هاي آماري همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون گام به گام و با نرم ‌افزار SPSS نسخه ۲3 صورت گرفت و سطح معناداري آزمون‌ها 05/0 در نظر گرفته شد. يافته ها نشان داد كه همبستگي مثبت معني داري بين كيفيت زندگي و ادراك از محيط مدرسه با تاب آوري تحصيلي وجود داشت. 3/35 درصد از واريانس تاب آوري تحصيلي توسط كيفيت زندگي و در مجموع 2/43 درصد از واريانس تاب آوري تحصيلي در دانش آموزان پسر دوره اول متوسطه توسط كيفيت زندگي و ادراك از محيط مدرسه تبيين شد. بر اساس يافته هاي اين پژوهش كيفيت زندگي و ادراك از محيط مدرسه مي توانند پيش بين مناسبي براي تاب آوري تحصيلي در دانش آموزان پسر دوره اول متوسطه پسر باشد.