بازپژوهي فقهي تربيتي بر دخالت اطرافيان در زندگي زوجين

يكي از مشكلات امروز خانواده‌ها، طلاق زوجين به دليل دخالت اطرافيان است. دخالت ديگران در تصميم ها و امور زندگي خانواده ها خصوصاً خانواده هايي كه تازه تشكيل شده، نتيجه ي عدم استقلال زوجين و ناباوري والدين به توانمندي فرزندانشان نسبت به اداره‌ي زندگي خويش است. هدف نوشتار حاضر، بررسي فقهي و تربيتي دخالت اطرافيان در زندگي زوجين و بايد و نبايدهاي آن است. روش پژوهش توصيفي- تحليلي است و به منظور دستيابي به اهداف پژوهش، آيات، روايات و ديدگاه فقهاي شيعه بررسي و تحليل شده است. نتايج پژوهش نشان داد: بر اساس اسلام سيستم خانواده( سيستم زوجيني) نياز بر تعامل با بيرون از خانواده دارد و راههاي تعامل با بيرون از خانه و خانواده بسته نشده است؛ ولي اگر تعامل با بيرون موجب شكسته شدن حريم خانواده شود، اسلام اين را نمي پذيزد؛ زيرا مقدمات دخالت همچون تجسس، تجاوز به حريم خصوصي و سوء ظن زماني دخالت در زندگي اطلاق مي شود كه به تحميل اراده و تأثير در تصميم گيريها منتهي شود، و ممنوعيت از چنين دخالتي به وسيله ي اصل عدم سلطه، آيات و عقل ثابت مي شود؛ اما اگر دخالت به منظور ارشاد و راهنمايي باشد، جايز است كه به وسيله ي آيات و وجوب امر به معروف و نهي از منكر قابل اثبات است.