تبيين روش عادت در تربيت كودكان از ديدگاه فقه تربيتي

يكي از روش هايي كه امروزه جهت پايدارسازي رفتار اتخاذ مي شود،عادت دادن افراد به ويژه كودكان به انجام كارهاست.منظور از عادت سازي، روشي است كه باآن فرد به پذيرش و كسب عادتي تحريك و تشويق شود؛ به گونه اي كه در دراز مدت منجر به رفتار مطلوب از سوي وي گردد.اين روش از ديدگاه دانشمندان علوم تربيتي و روانشناسي پذيرفته شده است .در متون مختلف اسلامي از جمله منابع تفسيري ،روايي و فقهي به اين روش و ابعاد مختلف آن پرداخته شده است. دفعي برخورد كردن با كودك در برخي مسائل تربيتي عواقب نامطلوبي مانند دلزدگي،اضطراب واز همه مهمتر مقطعي بودن رفتار مي گردد؛بنابراين براي ثبات و نهادينه شدن بسياري از رفتارها در كودكان ،روش عادت مورد نياز است.اين نوشتار درصدد است ضمن پرداختن به مفهوم شناسي ومباني نظري روش عادت واشاره به ديدگاه كارشناسان تربيتي، حكم فقهي روش عادت دادن كودكان را در حوزه عبادات،فضايل اخلاقي و معاملات با استدلال عقلي و نقلي مورد واكاوي قرار دهد.روش تحقيق حاضر توصيفي –تحليلي وگردآوري مطالب كتابخانه اي مي باشد. طبق نتايج حاصل از اين پژوهش، احتمال وجوب و استحباب براي روش عادت سازي در منابع فقهي مطرح است و به نظر مي رسد با ادله اي از جمله كتاب ،سنت،سيره عقلا و... بتوان دست كم به استحباب روش عادت سازي كودكان حكم داد.همچنين از نظر فقهي در استفاده از اين روش، رعايت توان كودك الزامي است.