اصول تعامل مربّي با متربّي بر اساس تحليل تربيتي آيات صوم

مسأله فقه تربيتي، يكي از موضوعات ميان رشته اي در ساحت مطالعات اسلامي است و ادلّه قرآني، يكي از مهمترين مباني احكام فقهي به شمار مي رود. لذا آيات الاحكام و تحليل تربيتي آنها، يكي از فروعات مهمّ فقه تربيتي محسوب مي گردد. اين نوشتار كه از جنس مطالعات كيفي و روش آن، توصيفي– تحليلي است، مي كوشد تا با تحليل تربيتي آيات الاحكام در باب حكم فقهي روزه، به اصول تعاملي خداوند با متربّيان در مكتب تربيتي قرآن كريم بپردازد. فرض اصلي مقاله حاضر اين است كه خداوند متعال در تعامل با طبع سركش مترّبي خويش، تعاملي نيكو و فطري را همراه با رفق و مدارا برگزيده است. در نتيجه بررسي هاي درون ديني با محوريّت آيات پيرامون فريضه «صيام»، فرضيه مزبور اثبات گشته و چهار اصل تعامل تربيتي ربّ العالمين با متربّيان مشخّص مي گردد: بهره گيري از زبان فطري، ايجاد جذابيت عاطفي در تخاطب، درك واقعيت وجودي متربي، اصل تدريج.