نقش فقه در روش هاي تربيت

نياز به تربيت به معناي فرايندي كه نتيجۀ آن تأثيرگذاري و ايجاد تغيير مثبت در متربيان است، با توجه به انحرافات و كاستي‌هاي تربيتي در بينش و رفتار افراد جامعه بخصوص كودكان، نوجوانان و جوانان، يك نياز واقعي است. از اين رو، نتايج پژوهش ها در باب تربيت براي تحقق اهداف مطلوب تربيتي بايد بصورت عيني قابل اجرا و پياده سازي باشند. با اين فرض كه رسالت فقه كشف احكام است، شايد پنداشته شود كه بيان حكم به تنهايي چالش هاي عرصه تربيت را حل نمي‌كند، چون مشكل در ندانستن حكم نيست، بلكه در سازوكارهاي ديگر از جمله بكار نبستن روشهاي مطلوب يا بكارگيري شيوه هاي نامطلوب است. بنابراين، پرسش مهم اين است كه نقش فقه در روش هاي تربيت چيست؟ اين پژوهش، مسأله مطرح شده را با مراجعه به مستندات و داده هاي فقهي به روش تحليلي و استنباطي مورد بررسي قرار داده است. يافته هاي اين تحقيق نشان مي‌دهند كه فقه تربيتي پس از بررسي دقيق روش هاي مختلف، احكام فقهي آنها را بيان مي‌كند. علاوه برآن، با تحليل برخي آيات و روايات و بررسي ديدگاه هاي فقيهان در ابواب و مسائل گوناگون، روشهاي تازه اي را ارائه مي‌نمايد. از آنجا كه روش هاي تربيت در فقه فراگير اند و احكام فقهي در موارد الزامي تخلف ناپذيرند و مكلفان رعايت آنها را بر خود لازم مي‌دانند، برجسته ترين نقش فقه، اسلامي سازي تربيت از جمله در روشهاي آن است.