جايگاه ازدواج موقت در سيره اهل بيت (عليهم السلام) وآثار تربيتي آن

ازدواج موقت يا متعه يكي از انواع ازدواج است كه برخلاف ازدواج دائم، مهر و مدت بايد در آن مشخص شود. اين نوع ازدواج در زمان پيامبر اسلام (صلي الله عليه و آله) امري مشروع بود؛ اما خليفه دوم عقد متعه را حرام اعلام كرد. از اين رو، رفتار امامان معصوم نسبت به آن، متفاوت بوده است؛ يعني بر اساس برخي روايات، به آن امر شده است، و در برخي روايات امامان معصوم (عليهم السلام) از آن نهي كرده‌اند. اما از آنجا كه تمامي رفتارهاي پيشوايان شيعه بر اساس مباني ديني است، قطعاً هم امر ايشان با دليل است، و هم نهي ايشان، و بر اساس مصلحت. اما اينكه به چه دليل و بنابر چه مصالحي ازدواج موقت مورد امر و مورد نهي واقع شده؟ سؤالي است كه پژوهش حاضر درصدد پاسخ برآمده است. اين پژوهش در پايان بدين نتيجه مي‌رسد كه ادله تشويق به ازدواج موقت عبارت‌ بود از: احياي سنت، اعلام مخالفت با منكران و جلوگيري از فساد و دليل نهي از آن عبارت بود از: بي‌نيازي از متعه به دليل داشتن همسر، جلوگيري از فساد همسران دائمي و جلوگيري از بدنامي ائمه و اصحاب ائمه. هدف ديگري كه پژوهش حاضر به دنبال آن بوده، آثار تربيتي سيره معصومين در برخورد با ازدواج موقت است و در پايان، به اين آثار تربيتي مي‌رسد: احياي سنت به شكل صحيح، مبارزه با بدعت‌گذاري در دين، جلوگيري از رواج فساد و فحشاء در جامعه، در نظر داشتن رضايت خداوند، قرار ندادن خود در موضع تهمت، توجه به خانواده و همسر.