بررسي مباني فقهي امام خميني در مبارزه با رژيم پهلوي و تاثير آن در تربيت نسل انقلابي

يكي از دلايل تفاوت اساسي سيره سياسي امام خميني با برخي فقها و علماي مسلمان، تفاوت در نظريات فقهي و اجتهادي ايشان است. برخي فقها با استناد به مباحث فقهي مثل تقيه، قاعده لاضرر و.. موافق مبارزه به نظام طاغوت به روش و سيره امام خميني نبودند. لذا اين پژوهش به دنبال پاسخ به اين سوال است كه «امام خميني بر اساس كدام مباني فقهي مبارزه با حكومت طاغوت و رژيم پهلوي را واجب و تكليف مي دانستند؟» و «اين انديشه چه تاثيري بر تربيت سياسي جوانان و مردم مذهبي ايران در روند شكل گيري انقلاب اسلامي داشته است؟» لذا در اين نوشتار تلاش مي شود با روش توصيفي- تحليلي، ديدگاه فقهي امام خميني در مباحث امر به معروف و نهي از منكر و تقيه و مبارزه با طاغوت و چگونگي تاثير آن در تربيت نسل انقلابي، تبيين شود. برخلاف نظر اهل سنت كه قائل به نظريه سلطه و غلبه هستند و برخلاف برخي علماي شيعه كه امر به معروف و نهي از منكر را فقط تا حدي مجاز مي‌دانند كه براي شخص ضرري نداشته باشد، امام خميني در شرايطي كه اسلام و اصول اساسي آن در خطر باشد و در قيام عليه حكومت طاغوت به عنوان يك منكر بزرگ، ضرر را مانع ندانسته و حتي فدا كردن جان را نيز ضروري و واجب مي‌دانند. همچنين در اين موارد تقيه را نيز حرام مي دانند. لذا ايشان در مبارزه با رژيم پهلوي، تبديل به يك رهبر انقلابي مي شوند. و تلاش مي كنند با «تبليغ و تعليم»، مردم را آگاه كرده و ديدگاه شيعيان به مباني اسلام را اصلاح كرده و مردم و نسلي سياسي و انقلابي مبتني بر مباني اسلامي براي مبارزه با رژيم طاغوت و تشكيل حكومت اسلامي تربيت كنند.