نقش احكام فقهي رضاع و حضانت در تربيت و بهداشت رفتاري كودكان

با نگاهي به آيات مربوط به رضاع و حضانت و نيز احكام فقهي پيرامون اين دو نهاد فقهي حقوقي، متوجه مي شويم كه نياز كودك به حمايتهاي، عاطفي- قانوني كاملاً مورد توجه قرآن كريم و فقه برآمده از آن، قرار گرفته است. اين نگاه سبب مي شود كه ضعف و وضعيت خاص كودكان، تاثير نامطلوبي در بهداشت رفتار حال و آينده آنها نداشته باشد. زيرا بديهي است سالم سازي رفتاري اجتماعي كودكان، ريشه در نوع قوانيني است كه در جهت حمايت از آنها وضع شده است. از اين رو در فقه و منابع ديني رفتار والدين با كودك از بدو تولد مورد توجه و قانونگذاري واقع شده است. اين قوانين كه در بخش حضانت و رضاع در كتب فقهي و در دو ساحت الزام آور (وجوب و حرمت) و مطلوب (استحباب و كراهت) بيان شده است، مي تواند الگوي مناسبي براي قانونگذاري شود. زيرا نه تنها دستورات الزام آور، بلكه دستورات نوع دوم نيز بر اساس شرايط و مصالح ظرفيت تبديل به قانون الزام آور دارد. برخي از آثار احكام الزام آور و مطلوب فقهي كه بر بهداشت رفتار اجتماعي كودكان، تاثير مطلوب دارد، در اين نوشتار مورد بررسي واقع شده است.