مناسبات فقه تعليم و تربيت با دانش اخلاق و روان‌شناسي

گستردگي علوم و روابط ميان آنها، علاوه بر ايجاد، دانش‌هاي ميان‌رشته‌اي، مناسبات و تعاملاتي را ايجاد مي‌نمايد. فقه تعليم و تربيت، دانشي نوپديدي است كه رويكرد تربيتي به فقه دارد. شناسايي مناسبات و تعاملات فقه تعليم و تربيت با دانش‌هاي ديگر، مي‌تواند به حل مسائل و چالش‌هاي فراروي اين دانش نوپا كمك نمايد. فقدان مطالعاتِ پژوهشي در اين زمينه و اهميت شناخت مناسبات و تعاملات اين دانش با علوم مرتبط، از جمله: دانش اخلاق و روان‌شناسي، هدف و ضرورت اين پژوهش را ايجاب مي‌كند. ازاين‌رو، اين تحقيق با مطالعه كتابخانه‌اي و روش توصيفي ـ تحليلي، مناسبات دانش فقه تعليم و تربيت را با دو دانش اخلاق و روان‌شناسي مورد ارزيابي قرار داده است. بر پايه نتايج اين پژوهش، دانش فقه تعليم و تربيت، برخاسته از فقه است كه در كنار ابواب ديگر، از رفتارهاي اختياري صادر شده از مربيان و متربيان در مقام تربيت، از حيث اتصاف آنها به يكي از احكام پنج‌گانه بحث مي‌كند. فقه تعليم و تربيت با تمام تمايزاتي كه با دو دانش اخلاق و روان‌شناسي دارد، در برخي از موضوعات، مسائل و اهداف خود با دانش اخلاق و روان‌شناسي مناسبات و تعاملات همبسته‌اي دارد.