بررسي شاخص ارتباط كلامي با نامحرم درفقه تربيتي (با تأكيد درفضاي مجازي)

يكي از حوزه هاي مهم در ارتباط افراد بحث فقهي آن است. درعلم فقه دستوراتي درباره ميزان وچگونگي ارتباط نامحرم تبيين شده است، يكي ازاين دستورات نهي از ارتباط كلامي با نامحرم كه به قصد تلذذ جنسي خود يا ايجاد آن در مخاطب يا با احتمال افتادن در گناه باشد، است و در غير اين صورت در حد ضرورت به معناي وسيع آن و شامل هر نوع نياز متعارف ديني و دنيوي مجاز است؛ در موارد مجاز نيز اين ارتباط بايد بامحوريت ارتباط ميانفردي عفيفانه وپرهيز از هر نوع كلامي كه در عرف اسلامي محرك جنسي بوده، باشد. اماباگسترش تكنولوژي وارتباط گيري افراد، درفضاي مجازي ازمصاديق ارتباط كلامي بانامحرم قرارگرفته است. تحقيق حاضرشاخص ارتباط كلامي نامحرم رادرقالب ميان رشته اي موردبحث قرارداده، روش تحقيق، تحليلي توصيفي مبتني برداده هاي ديني وتربيتي وبه صورت كتابخانه اي وكاربردي است. مقاله حاضربابررسي ارتباط كلامي نامحرم درفضاي مجازي به اين نتيجه رسيده است كه شرايط نهي ارتباط كلامي باشرايط فقهي آن درفضاي مجازي نيزوجودداردواگردرحالت حقيقي ارتباط بانامحرم باحكم فقهي آن حرام است درفضاي مجازي نيزهمان گونه خواهدبود.