مقايسه دقت مدل هاي تجربي در تخمين تبخير تعرق فصلي در اقليم هاي خيلي مرطوب سرد، نيمه خشك سرد و خيلي خشك سرد (مطالعه موردي: ايستگاه هاي سينوپتيك كوهرنگ- دماوند- گاريز)

ديده تبخير تعرق باعث هدر رفت آب از سطوح آبي، خاك و پوشش گياهي ميشود و تخمين دقيق آن با توجه به ميزان اندك نزولات جوي، از اهميت زيادي جهت مديريت منابع محدود آب برخوردار است. با توجه به عدم دسترسي به همه پارامترهاي هواشناسي لازم در مدل هاي استاندارد و توصيه شده جهاني به ويژه در ايستگاه هاي با ارتفاع بالاي 2000 متر، در تحقيق حاضر به بررسي و ارزيابي دقت نه مدل تجربي با حداقل پارامترهاي هواشناسي در مقايسه با نتايج خروجي مدل Penman-Monteith-FAO در سه ايستگاه سينوپتيك كوهرنگ- گاريز و دماوند با اقليم هاي مرطوب سرد، نيمه خشك سرد و خيلي خشك سرد پرداخته شد و نتايج بدست آمده با استفاده از شاخص هاي آماري ريشه ميانگين مربعات خطا نسبي (RRMSE)، ميانگين خطا مطلق (MAE) و ضريب تبيين (R2) مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه از ميان مدل هاي تشعشعي انتخاب شده مدل Irmak ، از ميان مدل هاي انتقال جرم مدل Mahringer، از ميان مدل هاي تركيبي مدل Valiantsaz2 و از ميان مدل هاي دمايي انتخاب شده مدل Hargreaves–Samani نزديكي بيشتري با مقادير تبخيرتعرق برآورد شده با مدل Penman-Monteith-FAO داشتند. در مجموع بيشترين مقدار خطاي مشاهداتي در ايستگاه هاي مورد بررسي در مدل هاي انتقال جرم (519/652 MAE= و 833/26 RRMSE=) مشاهده شد.