نگرشي بر رابطه ي ميان مهاجرت رشته اي و كارآفريني نيروي انساني

مهاجرت رشته اي پديده اي است كه در بين دانشجويان نيم سال هاي اول و دوم و يا بعد از اتمام دوره ي كارشناسي و گرايش به رشته هاي ديگر در بين دانشجويان بيشتر مشاهده مي شود و چنانچه از يك حد طبيعي و معقول فراتر رود بايد براي مقابله با آن تدابير سنجيده اي اتخاذ نمود. تعدادي از دانشجويان به دﻻيل مختلفي چون تغيير ساختار اشتغال و نيازهاي جديد جامعه، آينده نامشخص شغلي، شرايط نامساعد دانشگاه، دور بودن از خانواده و ناكارآمدي نظام آموزشي، به تدريج نسبت به رشته تحصيلي خود دچار سرخوردگي شده و انگيزه شان كاهش پيدا مي كند و در نهايت متقاضي تغيير رشته مي شوند. از دلايل عمده اي كه براي مهاجرت رشته اي به آن اشاره شد ساختار و آينده ي شغلي در جامعه بوده است كه مستقيما با مسائل اقتصادي، اشتغال و كارآفريني در بين افراد ارتباط دارد. در طول دهه هاي گذشته، كارآفريني به عنوان نيروي محركة اصلي پيشرفت اقتصادي و اجتماعي در بسياري از كشورهاي جهان ظاهر شده است. با توجه به اهميت موضوع در اين مقاله به مرور رابطه ي ميان مهاجرت رشته اي و كارآفريني نيروي انساني پرداخته مي شود. در اين تحقيق جمع آوري اطلاعات با استفاده از منابع كتابخانه اي، سايت هاي اينترنتي بوده و از نوع مطالعات مروري - تحليلي است. نتايج تحقيق نشان داد ميزان اشتغال فرد و توجه به آينده ي شغلي و تضمين آن به طور معني داري بر تغيير رشته دانشجويان مؤثر است. عواملي مانند كارآمد نبودن رشته تحصيلي دوره كارشناسي، بررسي در مورد رشته هاي ديگر، نيافتن شغل مناسب مرتبط با رشته دوره كارشناسي، به عنوان دﻻيل عمده ذكر شده اند. افرادي كه تغيير رشته مي دهند، به دنبال نيل به اهداف و آرمان هاي فردي و جمعي خود هستند؛ آرمان ها و اهدافي كه در بستر رشته قبلي محقق نشده و عوامل علمي، فردي، اجتماعي، شغلي، سيستمي، اقتصادي و تحصيلي سبب مي شوند شاهد بروز اين رفتار از سوي دانشجويان باشيم. هر يك از اين عوامل به نوبه خود تعيين كننده هستند و دانشگاه به گونه اي كه انتظار مي رود، نتوانسته است به دانشجويان در تحقق خواسته هايشان كمك كند.