نقش عملكرد هوش هيجاني و سلامت عمومي در ميزان رضايت زناشويي زنان و مردان

رضایت زناشویی به عنوان شاخصی از كیفیت ارتباطی بین زوجین، توجه متخصصان زیادی را به خود جلب كرده است. شناسایی عوامل تاثیرگذار بر رضایت زناشویی زمینه را برای كمك به زوجین جهت ارتقای كیفیت ارتباطی شان و رسیدن به سطح مطلوبی از رضایت زناشویی فراهم می آورد. از این رو در این پژوهش به بررسی میزان و چگونگی ارتباط هوش هیجانی و سلامت عمومی زنان و مردان متاهل با میزان رضایت زناشویی آنان می پردازیم. روش پژوهش، از نوع مطالعات همبستگی می باشد كه بر روی 061 نفر ) 01 مرد- 01 زن( كه به صورت خوشه ای تصادفی از بین ساكنان شهر دامغان انتخاب شده بودند اجرا شد. تمامی زوج های انتخاب شده، حداقل 2 سال از زندگی مشتركشان می گذشت و دارای فرزند بودند. برای جمع آوری داده از پرسشنامه رضایت زناشویی )اینریچ(، پرسشنامه هوش هیجانی )سیبریا شرینگ( و پرسشنامه سلامت عمومی استفاده شد. داده ها از طریق آزمون همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون چندگانه، آزمون تحلیل واریانس دو راهه و نیز آزمون تعقیبی توكی مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش بیانگر آن بود كه رابطه ی مثبت معناداری بین هوش هیجانی و تمامی مولفه های آن )به جز خود انگیزی در مردان( با رضایت زناشویی زنان و مردان 83 درصد در زنان بود. خود كنترلی و مهارت اجتماعی در مردان و نیز / 26 درصد در مردان و 00 / وجود داشت. ضریب تبیین رضایت زناشویی از هوش هیجانی 08 هشیاری اجتماعی و خود آگاهی در زنان، پیش بینی كننده ی رضایت زناشویی آنان بود. همچنین رابطه مستقیمی بین میزان سلامتی مردان و زنان با رضایت زناشویی آنان یافت شد. بعلاوه افزایش سن )تنها در مردان(، تعداد فرزندان و نیز مدت ازدواج رابطه معكوسی با رضایت زناشویی مردان و زنان داشت. همچنین افراد دارای مدرك تحصیلی فوق لیسانس رضایت زناشویی بیشتری را نسبت به افراد دارای سیكل و دیپلم داشتند. با توجه به ارتباط بین سلامت عمومی و هوش هیجانی با رضایت زناشویی مردان و زنان از یك سو، و اكتسابی بودن و قابلیت رشد هوش هیجانی از سوی دیگر، آموزش راهكارهای مناسب به زوجین جهت افزایش میزان هوش هیجانی آنان، می تواند به افزایش رضایت زناشویی و بهبود زندگی مشترك آنان كمك نماید.