بررسي مقايسه‌اي اثربخشي درمان شناختي رفتاري و درمان مبتني بر شفقت بر خودمراقبتي و اضطراب كرونا در بيماران ديابتي

زمينه و هدف: بيماري ديابت يكي از مشكلات مزمن پزشكي با گسترش بسيار سريع درجهان است. اين بيماري مربوط به افزايش قند خون در افراد است. جهت كنترل قند خون بيماران تشويق آنها به خود مراقبتي ضروري است.در سالهاي اخير بيماري كرونا بر سلامت جسماني و روانشناختي افراد تاثير زيادي گذاشته است كه همين عامل منجربه كاهش توان خودمراقبتي بيماران ديابتي شده است. هدف از پژوهش حاضر بررسي مقايسه‌اي اثربخشي درمان شناختي رفتاري و درمان مبتني بر شفقت بر خودمراقبتي و اضطراب كرونا در بيماران ديابتي بود. روش بررسي:اين مطالعه با طرح نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه پژوهش بيماران ديابتي عضو انجمن ديابت همدان در سال 1400 بودند. تعداد 48 نفر از اين بيماران با روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند و با روش تصادفي ساده در سه گروه قرار گرفتند. برنامة درمان شناختي - رفتاري و برنامه درمان مبتني بر شفقت به مدت 8 جلسه (هفته اي دو بار به مدت 90 دقيقه) اجرا شد و گروه كنترل هيچ گونه مداخله اي دريافت نكرد.ابزار گردآوري داده ها شامل اضطراب كرونا ويروس (1398) و پرسش‌نامه خودمراقبتي بود. داده‌ها با استفاده ازنرم افزار آماري Spss-25 و روش تحليل كواريانس چندمتغيري تحليل شدند. يافته ها:درمان متمركز بر شفقت رفتارهاي خودمراقبتي را در بيماران مبتلا به ديابت به طور معناداري افزايش داد (0/05 p).درمورد اضطراب كرونا هم درمان متمركز بر شفقت و هم درمان شناختي رفتاري موجب كاهش معنادار اضطراب ابتلا به كرونا شداما شواهدي براي تفاوت معنادار بين اثربخشي اين دو درمان در اضطراب ابتلا به كرونا مشاهده نشد ( P 0.01). نتيجه گيري:نتايج اين پژوهش نشان داد كه درمان مبتني بر شفقت در افزايش رفتارهاي خودمراقبتي و كاهش اضطراب كرونا مؤثرتر از درمان شناختي رفتاري بوده است. باتوجه‌به نتايج اين پژوهش درمانگران و متخصصان سلامت مي‌توانند از درمان مبتني بر شفقت جهت افزايش بهبود جسمي و روان‌شناختي بيماران ديابتي به‌ويژه كنترل قند خون و افزايش رفتارهاي خودمراقبتي استفاده كنند.