مدل شايستگي پايداري ديجيتال كاركنان دانشي با رويكرد قابليت‌هاي پويا

پايداري و تحول ديجيتال دو چالش بنيادين براي تمامي كسب و كارهاي امروزي، به خصوص كسب و كارهايي با ماهيت دانش بنيان، مي‌باشند. اين كسب و كارها نه تنها براي موفقيت، بلكه براي بقاي خود لازم است به اين دو چالش اساسي، توجه ويژه‌اي داشته باشند. يكي از كاستي‌هاي اساسي مدل‌هاي شايستگي مرسوم؛ عدم توجه و يا كم توجه بودن آنها به اين دو چالش بنيادين مي‌باشد. در صورتيكه تغييرات جدي در محيط كسب و كارها باعث شده است كه كاركنان نيازمند شايستگي‌هاي جديدي ‌بوده، كه اين دو مفهوم بنيادين را در مدل شايستگي سطوح مختلف خود مد نظر قرار دهند. يكي ديگر از كاستي‌هاي مدل‌هاي شايستگي، نداشتن يك رويكرد شفاف و روشن بين وجوه آنها و رابطه علت و معلولي بين ابعاد مدل شايستگي مي‌باشد. رويكرد اين پژوهش، قابليت‌هاي پويا بوده كه از سه بخش: 1- درك و آگاهي از تغييرات؛ 2- تصرف و تسخير از فرصت‌ها؛ 3- تحول و پيكره‌بندي مجدد، تشكيل شده است. كسب و كارهايي در آينده موفق خواهند بود كه بتوانند متناسب با موضوعات پايداري و تحول ديجيتال به توسعه قابليت‌هاي پوياي دروني خود و مبتني بر شايستگي‌هاي جديد كاركنان بپردازد. بطوريكه براي هر يك از سه مرحله قابليت‌هاي پويا، و با در نظر گرفتن موضوع پايداري ديجيتال، مدل شايستگي سطوح مديران مياني؛ كارشناسان و كارمندان داراي چه ابعادي باشد، موضوع اصلي اين پژوهش مي‌باشد. روش تحقيق در اين پژوهش، ابتدا به كمك روش فراتركيب به بررسي مقالات مرتبط با موضوع پرداخته و در نهايت 42 شايستگي‌ فرعي احصاء گرديده و سپس با كمك روش تحليل تماتيك و با الگوبرداري از مدل شايستگي رهبري پايداري ديجيتال؛ سه رويكرد، سه وجه و ابعاد هفتگانه شايستگي‌ها براي سه سطح مديران مياني؛ كارشناسان و كارمندان با تاكيد بر شركت‌هاي دانش بنيان ارائه مي‌نمايد.