سنجش و سطح بندي ظرفيت زيست پذيري در نواحي شهري با استفاده از مدل كوپراس ( نمونه موردي: شهر بيرجند)

زیست پذیری یكی از بزرگ ترین ایده های برنامه ریزی شهری دوران معاصر است و ایجاد زیست پذیری در میان شهرهای جهان سوم مسئله نگران كننده ای است. لذا ایجاد یك شهر زیست پذیر یك تعهد بزرگ و پیچیده است كه نیاز است برنامه ریزان شهری به لحاظ شاخص های زیست پذپری ساكنان شهری را حمایت كنند. روش این پژوهش توصیقی - تحلیلی می باشد. برای سنجش ظرفیت زیست پذیری از شاخص هایی مانند؛ امنیت، بهداشت، مسكن مناسب، نبود خدمات عمومی، زیبایی بصری و تراكم بالای جمعیت استفاده شده است واز طریق روش AHP وزن دهی شده اند. سپس در چار چوب مدل تصمیم گیری چند معیارہ كوپراس به اولویت بندی نواحی شهر بیرجند پرداخته شده است. هدف این پژوهش سنجش و سطح بندی ظرفیت زیست پذیری در نواحی چهارگانه شهر بیرجند می باشد. براساس نتایج پژوهش، ناحیه ۳ به لحاظ شاخص های مورد بررسی در رتبه نخست واقع گردید و ناحیه ۴، ۱ و ۲ به ترتیب در رتبه های بعدی قرار گرفتند. بدین ترتیب ناحیه دو در كمترین ظرفیت زیست پذیری و ناحیه سه بیشترین ظرفیت زیست پذیری را در بین نواحی چهارگانه شهر بیرجند دارا می باشد و در نهایت به منطور كاهش موانع و مشكلات موجود راهكارهایی ارائه گردیده است.