بررسي ضرورت و نقش ايجاد تشكل هاي آببران در مديريت مشاركت مدار آبياري

كشور ایران در یكی از خشك ترین مناطق جهان قرار دارد. متوسط بارندگی كشور 252 میلیمتر بوده كه كمتر از یك سوم متوسط جهانی است. شرایط خاص اقلیمی كشور كه خشكی و پراكنش نامناسب زمانی و مكانی بارندگی واقعیت گریز ناپذیر آن است، هرگونه تولید مواد غذایی و كشاورزی پایدار را منوط به استفاده صحیح و منطقی از منابع آب محدود كشور نموده است. در ایران طرح های بزرگ توسعه منابع آب در چهل سال اخیر در نقاط مختلف كشور اجرا شده اند تا منتج به افزا یش تو لیدات كشاورزی، توسعه اقتصادی اجتماعی و در نهایت باعث بهبود زندگی و رفاه كشاورزان گردند اما اكثر این طرح ها به اهداف - اولیه طراحی شده خود نرسیده اند. بر اساس بررسی های موجود در كشور و سایر نقاط جهان یكی از مهمترین علل این ضعف عدم مشاركت ذینفعان این شبكه ها در روند اجرایی و در نهایت بهره برداری و نگهداری از پروژه بوده است. برای حل ا ین نقیصه در برنامه های توسعه ای كشور، مشاركت كشاورزان در پروژه های آب و خاك در نظر گرفته شده است لذا در مقاله حاضر موضوع مشاركت بهره برداران آب كشاورزی در زمینه ایجاد تشكل در جهت جلب مشاركت ذینفعان در زمینه بهره برداری و نگهداری مناسب از شبكه های آبیاری و زهكشی و منابع آب، به عنوان یكی از موضوعات مهم در توسعه و تحول نظام مدیریت منابع آب مورد بررسی قرار گرفته است.