نگرشي جديد بر دلايل ناكارآمدي حكومت محلي در ايران؛ رويكرد جامعه شناسي تاريخي

بسیاری از پژوهشگران و اندیشمندان عرصه علوم انسانی، موضوعات و پدیده های مورد مطالعه خود را با رویكرد پوزیتیویستی مورد بررسی قرار داده و به تبع از این منظر ، صرفا به بررسی پدیده های عینی و قابل مشاهده می پردازند .از نظر آنان، ریشه نابسامانی ها و مشكلات موجود در جامعه، زاییده مقتضیات عصر حاضر است. این در حالی است كه برخی از مسائل و مشكلاتی كه گریبان گیر جامعه می باشند، ریشه در تاریخ گذشته كشور داشته و باید ریشه های آن را در اعماق تاریخ جستجو كرد. حكومت محلی و دلایل ناكارآمدی آن كه امروزه به یكی از دغدغه های مهم جغرافی دانان سیاسی تبدیل شده است نیز در این مقوله می گنجد. بر همین اساس، استدلال اصلی مقاله این است كه ریشه های ناكارآمدی حكومت محلی در ایران را باید در تدوین اولین قانون اساسی دانست كه متأثر و ملهم از الگوی فكری و فلسفی و سیاسی فرانسه بوده و بسیاری از نخبگانی كه در تدوین آن نقش داشته اند نیز از تحصیل كردگان كشور فرانسه بوده اند. قانون تقسیمات كشوری ایران و چگونگی مدیریت سیاسی فضا نیز متأثر از این دیدگاه موجب شكل گیری فضای جغرافیای سیاسی ایران به شكل كنونی شده است. در زمینه ناكارآمدی حكومت محلی در ایران تاكنون كتابها، رساله ها و مقاله های زیادی به رشته تحریر در آمده اند كه هر یك به نوعی با رویكرد پوزیتیویستی و از منظر وضع موجود به ریشه یابی این ناكارآمدی ها پرداخته اند. از این رو مقاله حاضر درصدد است تا با رویكرد جامعه شناسی تاریخی به واكاوی دلایل ناكارآمدی حكومت محلی در ایران بپردازد.