سير تدوين كنوانسيون ۱۹۶۱ وين و ارزيابي آن

از ديرباز مصونيت ديپلماتيك وكنسولي به عنوان اصلي پذيرفته شده در عرف و رويه بين‌المللي مورد قبول قرار گرفته است و ملل متمدن در طول تاريخ همواره به حقوق فرستادگان يكديگر احترام مي‌گذاشتند و اصل مصونيت فرستادگان را محترم بر مي‌شمردند و به آن جهت است كه مصونيت فرستادگان را مي‌توان اولين قاعده حقوق بين‌الملل دانست . عرف و معاهدات بين‌المللي، دو منبع اصلي حقوق بين‌الملل شمرده مي‌شوند؛ اما عرف كه در گذشته اهميتي بيش از معاهدات داشته، اكنون اهميت خود را به نفع معاهدات از دست داده است. با تدوين كنوانسيون‌هاي ۱۹۶۱ وين ناظر بر روابط ديپلماتيك و ۱۹۶۳ وين ناظر بر روابط كنسولي توسط كميسيون حقوق بين‌الملل ، تعريف و تقسيم‌بندي قواعد مربوط به مصونيت‌ها و مزاياي ديپلماتيك و كنسولي انجام گرديد وقواعد مزبور بعنوان بخشي از حقوق بين‌الملل موضوعه در آمدند. كنوانسيون‌هاي ديپلماتيك و كنسولي مبناي اعطاي مصونيت‌ها و مزايا را نظريه مصلحت خدمت ذكر نموده‌اند و در مقدمه اين كنوانسيون اين‌گونه بيان مي‌دارد كه منظور از مزايا و مصونيت‌هاي مذكور منتفع ساختن افراد نيست بلكه مراد تأمين حسن اجراي وظائف هيئت‌هاي سياسي به عنوان نمايندگان دولت‌ها مي‌باشد. در رابطه با مصونيت‌هاي ديپلماتيك وكنسولي يك سري استثنائاتي وجود دارد كه يكي از انها مصونيت ديپلماتيك وكنسولي در كشور ثالث است.