تعيين نقش توبه در سقوط مجازات از منظر فقه اماميه

هر انساني فارغ از جايگاه معرفتي خود، مصون از گناه نيست. هرچند شايسته و بايسته است انسان از ارتكاب گناه بپرهيزد ولي در صورت تحقق گناه، راه برون رفت از آن توبه و استغفار است. توبه از مسائل مهم فقه اسلامي، يكي از مفاهيم حقوقي قانون مجازات اسلامي و از معاذير قانوني معافيت يا تخفيف مجازات است كه نمونه آن در ساير مكاتب حقوقي-كيفري مشاهده نشده است. اين تحقيق با روش توصيفي-تحليلي و با استفاده از مطالعات كتابخانه اي ضمن تحليل مباني فقهي،فلسفي و كلامي توبه ديدگاه فقهاي اماميه در سقوط مجازات در پرتو توبه را مورد بررسي قرارداده است. يافته هاي مقاله حاكي از آن است كه توبه در جرايم حق الله، قبل از ثبوت جرم به وسيله اقرار يا شهادت،مسقط مجازات بوده ولي در جرايمي كه جنبه حق الناس دارند،موجب سقوط مجازات نيست.