پردازش مفهوم امنيت مرزي در پرتوي تكثر اقوام ايراني

عمده ترین تفاوت ها در هر كشور، نابرابری در فرصت های اقتصادی، طبیعت، زبان، هویت خواهی و تاریخ است. وقتی این تفاوت های مكانی عمیق باشد و انسان های مكان های كمتر توسعه یافته نسبت به این تفاوت ها آگاهی یابند و سهم خود را در مشاركت ملی به علت همین تفاوت ها در حداقل ببینند، تنش هایی را برای حكومت ایجاد می كنند و احساس منطقه گرایی در مقابل ملی گرایی تقویت می شود. كه این پژوهش با روشی توصیفی - تحلیلی سعی در شناخت پردازش مفهوم امنیت مرزی در پرتوی تكثر اقوام ایرانی دارد. نتایج این پژوهش نشان می دهد در صورت وجود اختلافات مرزی ریشه دار، امنیت ملی به شدت مورد تهدید قرار می گیرد. اهمیت مرزها و مناطق مرزی، ضرورت امنیت را ایجاب می نماید و جهت ایجاد امنیت مرزها، نقش قومیت های ساكن در حاشیه مرزها بسیار حائز اهمیت می باشد . ایران كشوری متنوع از نظر قومی است. ویژگی های متمایز كننده اقوام از یكدیگر در ایران بویژه بر مؤلفه های زبانی، مذهبی و نژادی متمركز می شود. اقوام در ایران به شكل اقلیت های مشخص در مناطق و استان های مرزی پراكنده شده اند و همجوار با كشورهای همزبان خود، زمینه مناسبی برای وقوع بحران های قومی در نقاط مرزی به وجود می آورد. شاخص هایی چون داشتن زبان رسمی، رادیو و تلویزیون محلی، درخواست سهیم شدن در قدرت یا مشاركت در انتخابات محلی به این معنا است كه اقوام مختلف ایرانی تا حد زیادی به خود آگاهی قومی رسیده اند و اتخاذ سیاست های قومی مناسبی را از طرف دولت مركزی می طلبند.