آموزش تاريخ بر مبناي سياست تاريخ اهميت كاربست مؤلفه هاي رويكرد تاريخي در آموزش تاريخ

چكیده گذشته و علم تاریخ در دنیای مدرن در ساختن امروز و آینده یك ملت مؤثر است. روایت این گذشته از طریق سنت های اموزش تاریخ و نهادهای مرتبط با آن صورت می گیرد. با بررسی تاریخی پدیدار اموزش تاریخ در دوران معاصر ایران می توان این امر را دریافت كه به دلیل تعریف اموزش و روایت تاریخ در ذیل پروژه دولت ملت سازی مدرن از چشم اندازهای ایدئولوژیك مختلف در جامعه ایرانی از دوره متأخر قاجاری تاكنون بحث سیاست تاریخ و تأمل در سواد تاریخی جایگاهی شایسته و بایسته نیافته است. از منظر این نوشتار چنین برساخته ای از گذشته، امكان «فهم گذشته» به مثابه فرصت «تقویت توان استدلالی ورزی تفسیری/ انتقادی» به عنوان مسأله و هدف حوزه یادگیری تاریخ بر اساس سواد تاریخی را برای مخاطبان فراهم نمی كند. با توجه به چنین وضعیتی به نظر میرسد تأمل در تعریف «سیاست تاریخ» در ابعاد فلسفه علم و نیز فلسفه آموزشی تاریخ در میان جامعه محققان ایرانی تاریخ، مجالی به مخاطبان آن میدهد كه از طریق شناخت، فهم و كاربست مؤلفه های رویكرد تاریخی به گذشته، امكان بازتعریف نقادانه هویت فكری، فرهنگی، سیاسی، معرفتی اكنون و آینده خود و جامعه شان را بیابند. در عین حال به آنان بیاموزند كه چگونه با دیدن گذشته به مثابه یك امكان و نه امری عینی و محتوم و قطعی، در تجربه و روند یادگیری و آموزش و بررسی علمی پدیدارهای گذشته به مثابه امری گشوده و بازتفسیرشونده می توانند اكنون و آینده شان را با تقویت توان عقلانیت استدلالی / تفسیری / انتقادی به عنوان نتیجه این تجربه تغییر دھند