ذخيره آب باران در بافتهاي مختلف خاك در منطقه اي نيمه خشك در استان زنجان، شمال غربي ايران

اين تحقيق با هدف بررسي ميزان ذخيرهسازي آب باران در خاكهاي با بافت مختلف در استان زنجان انجام گرفت. آزمايش در قالب طرح بلوكهاي 80 سانتيمتر و عمق 20 سانتيمتر در زميني با × كامل تصادفي در 10 تيمار بافت خاك در سه تكرار انجام شد. خاكها به داخل فلومهاي با ابعاد 60 شيب 8 درصد منتقل شدند. كرتها در معرض 10 رخداد باران شبيهسازي شده با شدت ثابت 55 ميليمتر بر ساعت و مدت 30 دقيقه قرار گرفتند. داشت. بافتهاي شن و شن لومي بيشترين ذخيره آب در خاك (p<0/ نتايج نشان داد كه بافت خاك اثري معنيدار بر ذخيره آب در خاك ( 001 9 ميليمتر) را در رخدادهاي باران نشان دادند. ذخيره آب در خاك با / 9 و 27 / 27/5 ميليمتر) و بافتهاي لوم و لوم رسي كمترين مقدار (به ترتيب 17 ) سنگريزه، شن، جرم مخصوص ظاهري و هدايت هيدروليكي اشباع همبستگي مثبت معنيدار داشت. ويژگيهاي خاك شامل سيلت، رس، درصد سديم تبادلي با كاهش هدايت هيدروليكي اشباع منجر به كاهش ذخيره آب در خاكها شدند.