بررسي تطبيقي رويكردهاي ديپلماتيك هند و ايران نسبت به جنبش عدم تعهد در نشست شانزدهم

جنبش عدم تعهد كه ظرف اندكی پس از تأسیس خود در سال 1941 به یك سازمان فرامنطقه ای و بازیگر اصلی در عرصه بین المللی تبدیل شد. در حال حاضر با پیوستن بیش از 120 كشور جهان در غالب عضو اصلی و ناظر به عنوان یك گروه پرشمار در حاشیه سازمان های بین اللمللی، از ظرفیت های بالایی برای تأثیر گذاری در سیاست بین الملل برخوردار ات. دولت هند كه یكی از بانیان اصلی این جنبش بوده است در سالهای پایانی قرن بیستم با رشد اقتصادی شش درصدی خود توانست به یك قدرت نوظهور و تأثیر گذار در عرصه جهانی تبدیل شود. جمهوری اسلامی ایران نیز كه بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1979 به این جنبش پیوست، به تدریج به یك عضو مؤثر تبدیل شد و با اتخاذ دیپلماسی فعال توانست پس از گذشت سه دهه، میزبانی نشست شانزدهم سران غیر متعهدها را در سپتامبر 212 در تهران و ریاست این جنبش در سه سال آینده را به دست آورد. این مقاله تلاش می كند تا با روش توصیفی و تحلیلی به بررسی تطبیقی رویكردهای دیپلماتیك هند و ایران در نشست شانزدهم جنبش عدم تعهد بپردازد. رویكرد دیپلماتیك این دو كشور در نشست شانزدهم، گرجه در برخی جنبه ها تا حدودی به هم نزدیك بود اما تفاوت های چشم گیی نیز داشته است. رویكرد دیپلماتیك ایران در این ن شست كه با شعار «صلح پایدار در سایه مدیریت مشترك جهانی» برگزار شد یك رویكرد چند وجهی و ابزاری است اما رویكرد هند یك رویكرد نو واقع گرایانه است كه در حالی كه در تلاش برای استفاده از ظرفیت عظیم جنبش برای پی گیری منافع اقتصادی و سیاسی خود می باشد، نسبت به محدودیت های حاكم بر دولت های غربی نیز آگاه است و می كوشد تا با ارائه مدل مستقلی برای هند، رهبری سیاسی اخلاقی كشورهای جنوب را به دست آورد.