ارزيابي مفاهيم توسعه پايدار در خانه هاي تاريخي ايران و رنگ باختن آن در خانه هاي معاصر

چكیده سالهاست كه در شهرهای بزرگ ایران كه در آنها پدیده رشد شههری با سرعت چشمگیری در حال افزایش است، مسائل و معضلات شهری فراوانی عارض گردیده است. در فرآیند گذار از بافت خانههای تاریخی به خانههای معاصر، بوضوح مشاهده میشود كهه خانهه ههای تهاریخی بعضی از ارزشهای خود را از دست داده و عوامهل دیگهری بهه غیهر از دانش بومی، طبیعتگرایی و صرفهجویی در انهریی، در شهلل گیهری آنها نقش داشته است. علاوه بر این دگرگونیهایی كه در حین اجرای تغییرات و نوسازی در شهرهای تهاریخی ایهران بوجهود آمهده، سهب تغییر فرم و سازة ساختمانهای مسلونی شده است كه توجه چنهدانی به مسائل زیستی ندارد، حال آنله همواره توسهعه ای بعنهوان توسهعه پایدار شناخته میشود كه به لحاظ كیفی، سلامت انسان و نظامههای اكولوییلی را در بلندمدت بهبود بخشد. تئهوری معمهاری پایهدار نیهز زاده همین تفلر است؛ فنهون و قواعهد بلهار رفتهه در ایهن معمهاری، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را بوضهوح در خهود دارد. از اینرو در این مقاله تلاش شده اسهت تها بها بررسهی و تبیهین مقوله پایداری، تعریف آن و شناخت مفاهیم پایداری در معماری، بهه بررسی و تحلیل این مفاهیم در معماری مسلونی تاریخی پرداختهه و سپس با تحلیل مقایسه ای و كالبدی خانه های تاریخی و معاصهر، در مسیر دستیابی به اصولی هدفمند در طراحی پایهد ار بناههای معاصهر ایران گام برداشته شود. واژه های كلیدی توسعه پایدار، خانه های تاریخی، مقایسه شاخصها،