راهكارهاي مديريتي رواناب و رفع گرفتگي معابر شهري

كمبود منابع آب، وجود اقليم خشك و نيمه خشك در كشور و دستيابي به توسعه پايدار سبب استفاده بهينهاي از منابع آب مي گردد. يكي از مشكلات عمده در جوامع و مراكز صنعتي و شهري، رواناب ناشي از بارندگي در اين مناطق و به تبع آن ايجاد آب گرفتگي در اين گونه مراكز و وقوع سيلاب مي باشد. پارامتر اصلي در طراحي هاي مختلف شبكه هاي جمع آوري آب هاي سطحي شهري و صنعتي، تعيين نرخ جريان مي باشد. مسئله اصلي پس از هر بارش ايجاد رواناب در سطح آن منطقه مي باشد. با گسترش شهر نشيني و روند رو به رشد آن، با وقوع هر بارش و توليد رواناب، معابر شهري دچار گرفتگي ميشود. با توجه به سطوح زياد معابر شهري و پوشش كاملا غير قابل نفوذ آسفالت، در هر نوبت بارش حجم قابل توجهي رواناب توليد ميشود كه در صورت عدم استفاده بسرعت در مسير زهكشهاي شهري آلوده شده و از دسترس خارج ميشود. در كشور ما بيش تر سعي بر آن است تا رواناب به خارج از شهر منتقل گردد، در صورتي كه ميتوان از اين رواناب استفاده سودمندتري داشت و با پالايش و كاهش آلودگي، از آن در جهت تغذيه مصنوعي و مصارف ديگر بهره برد كه با توجه به خشكساليهاي اخير، اين امر ضروري به نظر ميرسد. در اين تحقيق سعي شده است با توجه به تجربيات كشورها پيشنهاداتي براي اين مهم ارائه گردد.