تحليل شاخصهاي كيفي مسكن در بافتهاي فرسوده شهري (مطالعه موردي: محله آبكوه، مشهد)

امروزه یكی از اهداف عمده تحقیقات برنامهریزي شهري، دستیابی به بیشترین مطلوبیت و رضایتمندي ساكنین از كیفیت مسكن، در بافتهاي مختلف شهري میباشد. با توجه به تنوع الگوهاي سكونتی و وجود بافتهاي فرسوده بسیار در كلانشهرها، پرداختن به مسأله رضایتمندي از مسكن به منظور ارتقاء كیفیت زندگی بسیار مهم جلوه میكند؛ در پژوهش حاضر سعی شده تا با شناخت مفهوم رضایتمندي از مسكن، شاخصهاي تأثیرگذار بر كیفیت مسكن در محله آبكوه واقع در منطقه یك شهر مشهد شناسایی 2.29 ) ساكنین محله از كیفیت واحد سكونت < گردد. نتایج تحقیق نشان دهنده رضایتمندي پایین( 3 خود میباشد. در این میان بیشترین میزان رضایت از آلودگی هواي منزل و بیشترین میزان نارضایتی از استحكام واحد سكونت در مقابل زلزله میباشد. همچنین رضایتمندي از مسكن با ایجاد 5 بار ارتباط معنادار، تأثیر پذیري نسبتاً بالایی را از ویژگیهاي اجتماعی و اقتصادي ساكنین(متغیرهاي سن، تحصیلات، جنسیت، وضعیت تأهل و شغل) داشته است. بیشترین شدت همبستگی نیز مربوط به متغیر سن و پس از آن متغیر وضعیت تأهل میباشد.