وجوه بلاغي دعاي عرفه

دعاي عرفه، دعایی است كه در صحراي عرفات بر زبان امام حسین (علیه السلام) جاري گشت. امام (علیه السلام) در این دعا مضامین بلند عرفانی را با الفاظ فصیح و بلیغ درآمیخته است. این دعا میدان وسیعی از بلاغت اعم از معانی، بیان و بدیع را در برگرفته است. علم معانی یكی از بخشهاي مهم علم بلاغت است كه در آن چگونگی مطابقت كلام با مقتضاي حال شناخته میشود تا سخن با هدف از ایراد آن متناسب گردد. از شاخههاي علم معانی، بحث جملات انشائیه طلبی است كه در قالبهاي گوناگون امر، نهی، استفهام و نداء بكار میرود. گاه قالبهاي مذكور از غرض اصلی و اولیه خود را می رساند. این پژوهش با روش تحلیل محتوا به بررسی « ثانویه » خارج می شود و جمله طلبی غرضی دیگر یا اصطلاحاً جملات انشائیه در دعاي عرفه پرداخته است و اغراض ثانویهاي كه در كتابهاي بلاغی به آن اشاره شده استخراج نموده است. علاوه بر آن به اغراض نو یافتهاي دست پیدا كرده كه در كتابهاي بلاغی كمتر به آن اشاره شده است.