توسعه انرژي زمين گرمايي در معماري

امروزه در كنارمشكل پایان پذیری سوخت های فسیلی عواملی چون اقتصاد و محیط زیست باعث افزایش استفاده از انرژی های تجدید پذیردرجهت تأمین نیازهایی از قبیل سرمایش، گرمایش، تهویه و درنهایت آسایش فضاهای مصنوع شده است. در این بین میتوان به انرژی زمین گرمایی اشاره كرد كه استفاده از آن به دو بخش عمده تولید برق و استفاده مستقیم از انرژی حرارتی طبقه بندی می گردد.درحال حاضردر مفید بودن و لزوم استفاده از این منبع انرژی تردیدی وجود ندارد وآنچه كه از اهمیت خاصی برخوردار است، روش توسعه این گونه انرژی ها است. با وجود اینكه ساختمان از جمله پایگاه های اصلی مصرف انرژیست وگرمایش ساختمان متداولترین كاربرد مستقیم انرژی زمین گرمایی می تواند باشد،همچنان این منبع با ارزش انرژی جدی گرفته نشده است. این مقاله بر آن است تا ضمن بررسی انرژی زمین گرمایی به بررسی كاربردی آن در بخش طراحی ساختمان بپردازد و چالش جدیدی در میان معماران و طراحان مطرح نماید. روش تحقیق به كار رفته در این مقاله متكی بر اسناد و مدارك موجود و تجزیه و تحلیل چند نمونه موردی می باشد. بدین منظور با بررسی شیوه های بكاررفته در استفاده مستقیم از انرژی زمین گرمایی و با معرفی برخی بناهای ساخته شده ،در كنار پتانسیل های معماری فعلی كشورمان، امكان استفاده بهینه از این منبع انرژی مطالعه می گردد. نتایج این مطالعات نشان می دهد كه می توان به روش های مناسبی بر اساس پتانسیل ها و محدودیت های ایران، برای استفاده از انرژی زمین گرمایی جهت تامین گرمایش و سرمایش ساختمان ها دست یافت . استفاده ازاین انرژی در معماری جدید ایران می تواند جاگزین بخشی از نیاز به منابع فسیلی بكاررفته در بخش ساختمان گردد، امری كه در نهایت هم باعث كاهش مصرف انرژی در این بخش و هم باعث كاهش آلودگی های ناشی از مصرف سوخت های فسیلی می گردد.