بنيادگرايي سلفي؛ روش شناسي معرفتي (روش شناسي فهم دين)

بنیادگرایی مفهومی زائیده حركت طیفی تندرو از پروتستان هاي مسیحی آمریكاست كه بر می باشد. « الاصولیه » بنیادها و اصولی ثابت در دین تأكید داشته اند و معادل آن در زبان عربی متناظر با چنین جریانی در اسلام، سلفیانی می باشند كه در منش نظري و روش عملی هم پوشانی با هم دارند. بنیادگرایان سلفی با خاستگاه درونی بنابر عقاید، سیاست ها و روش هاي دستیابی به اهداف به گونه هاي متعددي تقسیم می شوند. نقطه عزیمت در خاستگاه معرفتی سلفیان، پایستگی بر پیرایش در نگاه توحیدي مرسومِ سایر مذاهب اسلامی از قرون میانه اسلامی تا به امروز می باشد كه با نگرش جزم اندیشانه در پی جهان بینی دوقطبی و نیز تلقی حداكثري از دین در عرصه هاي فردي و اجتماعی همراه شده است و با گذر از چنین مفاهیمی به حجیت سنت و نص گرایی دست می یابند. خروجی روش شناسی معرفتی آنها در نگرش سلبی به عنصري چون عقل و دانش هایی چون منطق، فلسفه و كلام به منصه ظهور می رسد. لذا جهت گیري هاي خود را بر مبادي متزلزلی همچون ظواهر و سنت می گذارند كه در فراگردهاي اجتماعی و سیاسی شان نمود می یابد. گونه هاي برداشت از این نص گرایی نیز دچار تشتت و عدم وحدت می باشد، به گونه اي كه نحله هایی مانند اخوان المسلمین با گریختن از قید و بندها و ضوابط استنباط سنتی به نظریه حكومت اسلامی می رسند در حالی كه گروهی چون وهابیت تنها به اتحادي عملی و نه تئوریك با حكومت اسلامی براي ترویج و توسعه خود دست می یابند.