بررسي نقش تأمين مالي خرد در گسترش تعاوني هاي كشاورزي در مناطق روستايي ايران

با توجه به گسترش فقر جهانی و نگرانی های حاصله و تعیین اهدافی برای توسعه هزاره سوم كه عموماً دستیابی به آنها با وجود فقر گسترده غیرممكن به نظر می رسد، پیدا كردن راه حلی برای كاهش فقر و بهبود رفاه طبقات و اقشار فقیر به عنوان یك آرمان همگانی درآمده است. در این راستا، تشكیل تعاونی های كشاورزی می تواند یكی از راهكارهای مهم در جهت افزایش اشتغال و كاهش فقر در مناطق روستایی باشد. اما ساختار خاص و ضوابط و مقررات حاكم بر نهادهای مالی رسمی، عموماً موجب عدم دسترسی آنها به خدمات بازارهای مالی رسمی می گردد. بر همین اساس، مقاله حاضر به دنبال پاسخگویی به این سوال است كه آیا تأمین مالی خرد، نقش مثبت و بسزایی در گسترش تعاونی های كشاورزی در مناطق روستایی داشته است؟ چرا كه اگر اعتبارات خرد موجب افزایش تولید كشاورزی گردد می تواند عاملی در جهت ارتقاء بخش كشاورزی و در نتیجه بهبود رفاه جامعه روستایی باشد. به منظور پاسخگویی به این سوال، مدل مناسبی در نظر گرفته شده و با استفاده از روش اقتصاد سنجی ARDL 1931 برآورد شده است. نتایج حاصل از - طی دوره زمانی 1931 برآورد مدل نشان می دهد كه افزایش مالیات بر واردات و مالیات بر درآمد، منجر به كاهش تعداد تعاونی های كشاورزی فعال در مناطق روستایی می شود. در حالی كه افزایش مخارج عمرانی دولت، پس از گذشت یك وقفه، اثر مثبتی بر افزایش تعداد تعاونی های روستایی داشته است كه نشان دهنده لزوم فراهم كردن و گسترش زیرساخت های عمرانی و خدماتی جهت كاهش هزینه تعاونی ها و افزایش روز افزون تعداد تعاونی های فعال در بخش كشاورزی است. همچنین، اثر كاهنده افزایش تأمین مالی خرد بر تعداد تعاونی های روستایی بخش كشاورزی ایران، حاكی از فراهم نبودن مسیری مناسب در هدایت وام های خرد جهت گسترش تعاونی های بخش كشاورزی در مناطق روستایی و نهایتا توسعه روستایی و كاهش فقر در این مناطق محروم می باشد.