رابطه هوش معنوي با رضايت از زندگي دانشجويان متاهل

هوش معنوی بهعنوان یكی از مفاهم جدید هوش، در بر دارنده نوعی سازگاری و رفتار حل مسأله است كه بالاترین سطوح رشد را در حیطههای مختلف شناختی، اخلاقی، هیجانی، بین فردی و غیره را شامل می شود و فرد را در جهت هماهنگی با پدیدههای اطراف و دستیابی به یكپارچگیدرونی و بیرونی یاری می نماید. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه هوش معنوی با رضایت زندگی دانشجویان متاهل بود. طرح این پژوهش ازنوع پس رویدادی و از نوع همبستگی است و نمونه آماری این پژوهش 100 دانشجوی متاهل( 50 زن و 50 مرد) را در بر می گیرد كه با روش نمونهگیری تصادفی انتخاب شدند. از مقیاس هوش معنوی و مقاس رضایت از زندگی رفتاری برای جمع آوری داد های استفاده شده است. بین هوش معنوی با میزان رضایت از زندگی در كل نمونه دانشجویان متاهل رابطه معناداری وجود دارد و نتایج تحلیل رگرسیون با روش ورود نشان داده كه متغیرهای هوش معنوی، پیش بینی كننده خوبی برای رضایت از زندگی بود. هوش معنوی به عنوان نوعی هوشی غایی به مسائل معنایی و ارزشی را نشان می دهد و ظرفیت های سازگاری روانی را در بر می گیرد. یكی از عوامل مؤثر درافزایش احساس رضایت از زندگی و رضایتمندی پیوندهایدینی و ایمان مذهبی است. از آنجا كه فرد باایمان دارای ارتباطات و اعتقادات معنوی است، كمتر احساس رهاشدگی، پوچی وتنهایی می كند.