حفظ هويت و فرهنگ ايراني در غياب حكومت ايراني؛ در دوره ايلخاني؛ (با تاكيد بر خدمات حكيم نزاري قهستاني و معاصرينش)

پس از سقوط حكومت ایرانیِ ساسانی تا روي كار آمدن حكومت ایرانیِ صفوي، ایران زمین حدود نه قرن یا نهصد سال فاقد یك حكومت مستقلِ متمركزِ ایران پایه بود. به عبارتی ایرانِ سیاسی و ایرانِ سرزمینی در این دوره حضوري عینی، ملموس و یكپارچه نداشت. اما ایرانِ فرهنگی با وظیفه حفظ هویت ایرانی و میراث و فرهنگ ایرانی به زیستن ادامه داد. زنده نگه داشتن ایرانِ فرهنگی و هویت ایرانی مدیون برخی عناصر و مؤلفه هاي مهم فرهنگ ایران از جمله زبان فارسی و زحمات گروه هاي مختلف از جمله وزراي كاردان و لایق ایرانی، ادبا و شاعران و علماي ایرانی بوده است. از دوره هایی كه ایران مورد تهاجم اقوام بیگانه بیرون فلات ایران قرار گرفت، دوره تهاجم مغول و به دنبال آن دوره ایلخانی بود. در ابتداي این دوره فرهنگ و تمدن ایران زمین آسیب هاي جبران ناپذیري دید. اما با پایان خلافت عباسی و تشكیل حكومت ایلخانی و ایجاد ثبات و آرامش نسبی، بسترهایی جهت احیا، حفظ، گسترش و نشر عناصر و مولفه هاي هویت و فرهنگ ایرانی و از جمله زبان فارسی فراهم گردید. این مقاله در پی آن است كه با اتخاذ روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع كتابخانه اي عوامل مؤثر در حفظ هویت و فرهنگ ایرانی را در دوره حكومت ایلخانی مورد شناسایی قرار دهد. دوره حكومت ایلخانی یك دوره مهم در رونق زبان فارسی و شكوفایی شعر فارسی به حساب می آید و این نتیجه تلاش بزرگان شعر و ادب فارسی ازجمله سعدي، مولوي و در قهستان حكیم نزاري است. آثار ادبی فراوان، اشعاري سرشار از كدهاي هویتی اسلامی- ایرانی و حفظ نام ایران از جمله خدمات نزاري به زبان، فرهنگ و هویت ایرانی - اسلامی است.