قصد و غايت نظام سياسي در نهج البلاغه

یكی از مباحثی كه، در فلسفه به طور اعم و فلسفه سیاسی به طور اخص مورد بحث قرار گرفته، مبحث قصد وغایت نظام سیاسی است. به نظر فلاسفه سنتی هرچیزي در جهان داراي غایت و هدفی است كه براي آن آفریده شده، ازنظرآنها غایت نظام سیاسی توجه به خیر وفراهم نمودن شرایط دستیابی به سعادت است. فلاسفه بر اساس دیدگاهی كه در باره انسان و جامعه انسانی و تعبیري كه از غایات نظام سیاسی داشتهاند، معیارهایی را براي نظام سیاسی مطلوب مطرح می كردند. برخی نظام سیاسی را از حیث شرایط رشد عقلانی، برخی از جهت شرایط كمال اخلاقی و برخی از جهت آسایش جسمانی مورد ارزیابی قرار داده اند. آنها غایات اصلی نظام سیاسی را، استقرار عدالت،تامین نظم و امنیت، تامین حداكثر فایده و شادي، سود فردي و جمعی، آزادي، برابري،عدالت، امنیت، حقوق بشر و ...می دانند. نظرات گوناگونی در مورد غایت نظام سیاسی ارائه شده از جمله، نظریه نفع گرایی، خیر و سعادت عمومی و ...در این مقاله ابتدا نظرات گوناگون در زمینه غایات نظام سیاسی مورد بحث قرار گرفته و نظرات فیلسوفانی نظیر ارسطو، افلاطون، فارابی، جان لاك، هابز،هیوم،كانت، جان استوارت میل، بنتام، جان رالز و...دراین زمینه مورد بحث قرار می گیرد